Güçlüklerle karşılaştığımızda, bunlara hayatın gerçekleri deriz çoğu zaman. Genelde yanı başımızda olan bu gerçeklere bazen de uzak diyarlarda rastlarız. Ben de ülkemden binlerce kilometre uzakta, Sudan’da rastladım bu gerçeklere.
İHH’nın çalışmalarına şahitlik etmek için Sudan’a hareket ettik. Hartum’a iniş yaptıktan sonra Darfur’a geçtik. Orada bizi İHH’nın partner kuruluşu karşıladı. Bize Sudan ve ekonomik durumu hakkında bilgi verdiler.
Sudan, Türkiye’de son zamanlarda Sevakin Adası’yla gündeme geldi. 1517'de Yavuz Sultan Selim'in Mısır'ı fethi ile Türk topraklarına katılan Sevakin Adası, 1882'de İngiliz sömürgesi oldu. Sudan'ın İngiliz-Mısır idaresinden 1956 yılında bağımsızlığını kazanması ile Sevakin de Sudan topraklarının bir parçası oldu. Sudan, yaklaşık 2 milyon 504 bin kilometrekarelik yüz ölçümüyle Afrika kıtasının en büyük ülkesi. Başkenti Hartum. 30 milyon nüfuslu Sudan, 2 milyon 504 bin metrekarelik arazisi ve kişi yoğunluğuna bakılırsa dünyanın en seyrek nüfus yoğunluğu olan ülkelerinden biri. Sudan hem Afrika ve hem de Ortadoğu adetlerinin, dillerinin ve kültürlerinin karıştığı bir ülke.
Yol boyu süren sohbet eşliğinde İzmit İHH’nın yaptırdığı camiye geldik. Sonra Türkiye’nin yaptırdığı hastaneyi ziyaret ettik. 150 yatak kapasiteli hastanede Türkiye’den birçok doktor ve farklı alanlarda personel bulunuyor. Türk hekimlerine güven o kadar çok ki Çad’daki hastalar bile bu hastaneye geliyor.
Hastane ziyaretinden sonra yeniden yollara düştük. Toprak yollardan, renkli kapı önlerinden geçtik. Uzun bir yolcuğun ardından yetimleri ziyaret edeceğimiz bölgeye vardık. Toprakla buluşan sıcak hava, genzimize dolan tozlar durumu zorlaştırsa da içimde büyük bir heyecan vardı. Yüzlerinden okuyabildiğim kadarıyla heyecanlı olan yalnızca ben değildim. Ekipteki diğer arkadaşlar da yetimlerle buluşacak olmanın sevinci içindeydi.
Araçlardan indikten sonra partnerimiz eşliğinde yetim evlerini ziyaret etmeye başladık. Fakat bir süre sonra bu heyecan yerini hüzne bıraktı. Şahit olduğumuz her yaşamda omuzlarımıza bir parça daha ağırlık çöktü. Biz koca koca evlere sığamazken, 4-5 metrekareye sığan nice hayatlara şahit olduk. Toprak zeminli, içinde birkaç parça kap kaçağın bulunduğu küçük barakalar... Yetimlerimizin birçoğu böyle evlerde kalıyordu. Onlarla her göz göze geldiğimizde mutluluk dolu bir hüzün yaşıyorduk.
Yetim yazıp 3072'ye göndererek 5 TL bağışta bulunabilirsiniz.
Yetimlerimizle kucaklaştık, güldük, eğlendik fakat bir şey hep eksik kaldı. Dönüp kendi hayatımızı hatırladıkça bir yanımız hep mahcuptu. Onlar böyle bir yerde hayatta kalmaya çalışırken biz binlerce seçeneğin içerisinde kaybolup gidiyorduk. Eve dönünce etkisinden uzun süre kurtulamayacağım bu dünyayı yine unutacağımı biliyordum. Yine kendi hayatıma, günlük koşuşturmalarıma, içinde yaşadığımız belki de sahte dünyaya döneceğimi biliyordum. Fakat asla kurtulamayacağımı bildiğim bir şey var: Bu insanlar aslında yanı başımızdayken onları uzakta zannetmenin ağırlığı her zaman omuzlarımda olacak.
Şimdi dilimde tek bir dua var: Rabbim bize güç ver ki elimizi uzatabilelim.