Uzun bir yolculuğun ardından Ramazan’ın ilk günü Patani’ye ulaşıyoruz. Biraz dinlendikten sonra tekrar yola koyulup yardım çalışmalarına başlayacağız. Bu vakti değerlendirip gezmek için dışarı çıkıyorum. Şehir oldukça hareketli, Ramazan’ın gelmesiyle çarşı-pazar canlanmış. Sıcağın ve baharat kokularının arasında gezmeye devam ediyorum. Sokaklarda yemekler pişmeye başlamış. İlk iftara hazırlık yapılıyor.

Vakit geliyor ve tekrar yola çıkıyoruz. İlk gün kumanya dağıtımı ve iftar programı yapacağımız kasabaya gidiyoruz. Zübeyde nine bizi görür görmez yanımıza geliyor. Söylediğine göre 99 yaşındaymış. Aslında epey dinç görünüyor. Merak edip kumanya paketini nasıl taşıyacağını soruyorum. Torunu yanındaymış. O aslında bizi, Türkiye’den gelen misafirleri görmeye gelmiş. Oruçlu olduğunu duyunca biraz daha şaşırıyorum. “Ne olacak! Ben hâlâ güçlüyüm” diyor. Eşi 30 sene önce vefat etmiş. Yıllardır çocukları ve torunlarıyla yaşıyor.

Zübeyde nineye eski Ramazanları soruyorum. Şimdi Ramazan’ın daha iyi geçtiğini, bir arada olduklarını söylüyor. Ramazan’ı birlikte geçirmenin güzelliğini anlatıyor. Her Ramazan onları yalnız bırakmayan misafirleri karşılamaya geliyormuş. Bu yıl da bizimle buluşmanın mutluluğu gözlerinden belli oluyor. Bize ve hayırseverlere sürekli dua ediyor. Birlikte iftar yaptıktan sonra dönüş yoluna çıkıyoruz. İlk günün yorgunluğunu Zübeyde ninenin dualarıyla unutuyoruz.

Mustafa Olgun / Patani, 2019