Ne onların beni anlayabileceği, ne de benim onları anlayabileceğim ortak bir dil var. Konuşmuyoruz zaten, selamlaşıyor, sarılıyor ve gülümsüyoruz sadece. Ortak dilimiz yok ama binlerce kilometre öteden onlar için geldiğimi biliyorlar. Ben de onların sofrasına buyur edildiğimi biliyorum. Güney Asya’nın azınlıklarından Çam Müslümanlarının yanında, Vietnam’dayım.

Diyar köylerden, nehrin karşı kıyılarından duyan geliyor. Akşama büyük davet var. İftar menüsü oldukça sade: pirinç ve yöresel otlardan yapılmış çorba. Dualar ediliyor, ezan okunuyor. Ortak dilimiz yok dedim ama aynı çatının altında aynı dualarla aynı çorbaya kaşık sallıyoruz. Anlaştığımız dil ezan oluyor, soframız iftar, çatımız Ramazan, yurdumuz Dünya.

Yolculuk boyunca Türkiye’den sırtlandığımız bağış emanetlerini köy köy dolaşıp sahiplerine ulaştırıyoruz. Kimi zaman bir paket kumanya, kimi zaman da bir kap iftar yemeği. Ramazan birlikte güzelleşiyor, birlikte bereketleniyor.