Kurbanlarımızı bayram namazının ardından Köstence şehrindeki büyük bir hayvan çiftliğinde kestik. Ortam her bakımdan çok uygundu. Kocaman ağaçların gölgesi altında her türlü imkana sahip olan kesimhane tertemizdi ve kesim işlemi çok pratikti. Kısa bir süre içerisinde kurbanlarımızı güzelce pay ettik. Etleri poşetleyip soğuk hava kasası olan bir minibüse yükledik. Öğleden sonra bir saat uzaklıktaki Mecidiye şehrinin mahallelerine gittik. Buradaki ihtiyaç sahibi ailelere kurban etlerini teslim ettik. Akşam oldu ancak dağıtım bitmedi. Bayramın ikinci günü Kubadın adındaki uzak bir köye gittik. Bölgeyi tanıyan Cemil adında bir arkadaş rehber olarak ekibimize katıldı. Çok güzel bir ekip olduk. Sokak sokak, kapı kapı dolaşarak kurban etlerini ihtiyaç sahiplerine dağıttık. 

Cemil Türkçe konuşuyordu ancak ilginç bir aksanı vardı. Araçla sokaklardan bazen hızla geçerken “Burada Şükriye teyze var.” başka bir yerde ise “Burada Hayriye teyze yaşıyor dul bir kadındır. Çocukları var.” diyordu. Cemil köydeki bütün ihtiyaç sahiplerini tanıyordu.

Sultan Abdülmecid’in kurduğu Mecidiye şehrinin kenar mahalleleri ve köylerinde 250 aileye kurbanlarımızı ulaştırdık. Vedalaşırken bir isteğiniz var mı? diye sorduğumuzda, “Bizi buralarda yalnız, kimsesiz bırakmayın. Bizi unutmayın! Sizi yanımızda görmek bize moral ve güç veriyor.” dediler.

Dünyanın birçok köşesinde, sadece bayramlarda değil her zaman yolumuzu gözleyen, hasretle bizi bekleyen kardeşlerimizin olduğunu asla unutmamalıyız. Hayır sahiplerinden ve vesile olanlardan Allah razı olsun.