"Malavi’deki görme engelliler eğitim merkezinde çocuklar, arkadaşlarını ve dostlarını ellerine dokunarak tanıyabiliyor."
Malavi’de gözleri görmeyen çocuklar var, zor şartlarda yaşıyorlar, onların halini görmeliyim, neler yapabiliriz bakmalıyım... diye başlıyor benim yolculuğum.
Böylece, Ramazan’ın ilk günlerinde Afrika’ya ulaşıyorum. Eğitim merkezinden içeri girdiğimdeyse beni bambaşka bir dünya karşılıyor. Elleriyle gören, dokunarak tanıyan çocukların hayatına giriyor, onlarla bir hafta geçiriyorum. Farklı yaşlarda otuz kadar çocuk ve genç yaşıyor burada. Kimi hastalıktan kaybetmiş gözlerini, kimi doğuştan.
Kısa zamanda hepsiyle arkadaş, kardeş oluyoruz. Onları hayretle izliyorum. Kur’an’ı elleriyle dokunarak okuyorlar. Aralarında hafız olanlar var, hatimle teravih namazı kıldırıyorlar. Hatta içinde zil olan bir topları var, hep birlikte futbol oynuyorlar. Bazıları görmediği halde kalecilik konusunda kendini o kadar geliştirmiş ki, hayret etmemek mümkün değil. Ancak bütün hayatları bir bahçe içinde geçiyor. Geldiğimize çok seviniyorlar. Sizlerin selamını iletiyoruz, mutlu oluyorlar.
Desteklerinizle iftar sofrası kuruyor, hep birlikte orucumuzu açıyoruz. Bizleri görmüyorlar. Sizleri de. Ancak sevginiz, dostluğunuz ve selamınız onlara ulaşıyor. Onları sevindirmek, ne büyük nimet.
Abdullah Kibritçi / Malavi, 2019