Tanzanya’nın Kisiju şehrine bağlı bir köydeyiz. Köyde motosikletten başka neredeyse hiçbir ulaşım aracı yok. Aracımız hoş bir Svahili müziği eşliğinde homurdanarak ilerliyor. İçeride bizden başka 10 öğrenci daha var. Yolda bir satıcıdan muz alıyoruz. 15 dakika sonra üç çocuk “Bizi burada indirir misiniz?” deyip iniyor. Araçta kalan çocuklardan birine halini hatrını soruyorum. Yorulduğunu söylüyor. İneceğim yer geldi deyip üç arkadaşıyla iniyor. 20 dakikadır yoldayız. Yol bitmek üzere ancak aracımızda hala iki çocuk var. Beş dakika sonra kırmızı boyalı bir evin önünde iniyorlar. Köyün sonu. Araçla okuldan bu noktaya gelmemiz tam 25 dakika sürdü. Yolda neredeyse hiç durmadık.
10-15 kadar öğrenci ile birlikte neşeli bir 20 dakika geçiriyoruz. O gün bir araca denk geldikleri için çok şanslılar.
Aslında bu uzun süredir yapmak istediğim bir yolculuktu. Evinden okuluna uzun yolculuklar yapan Afrikalı bir çocuğun yaşadıklarını anlamamı sağladı. Öğrenciler, araçla 25 dakika süren bu yolu her gün yürüyor. Üç saat. Hava kararmadan eve varmalı, sabahın ilk ışıklarıyla evlerinden çıkmalılar. Toplu şekilde yürümeleri en doğru karar olur çünkü çevrede leopar, sırtlan gibi vahşi hayvanlar var.
Her gün onlarca öğrencinin saatlerce tozunu yuttuğu yol. Dikkatli olmakta fayda var her an sürpriz yapabilir.
Ramadani endişeli bakışlarla etrafa bakıyor. Henüz 13 yaşında. Sorularıma kırmadan hızlıca cevap vermeye çalışıyor. Telaşının sebebini anlamıyorum. Okula gelmek için iki saat yürüyorum. Günde dört saatimi alıyor. Doktor olmak istiyorum ama bu şartlarda zor. Sadece uzun saatler yürümek bile ders çalışmamı engelliyor. Bisiklet için teşekkür etmeyi unutmuyor. Ama dayanamıyor ve bisikletiyle birlikte alelacele uzaklaşıyor. Okul çalışanına neden böyle yaptığını soruyorum. “Arkadaşları yola çıktı, geride kalmak istemiyor. Vahşi hayvanlardan korkuyor. Tek başına yolculuk yapmamak en iyisi,” diyor.
Ramadani henüz 13 yaşında. Liseye yeni başlamış. Doktor olmak istiyor. Biyoloji dersini çok sevdiğinden de bahsetti.
O gün Kisiju’da 100 öğrenciye bisiklet hediye ettik. Hepsinin yüzünde gülücükler vardı. Sabah güneş doğmadan yola çıkmak zorunda olan Paulina’nın söylediği tam olarak buydu: “Daha az yürüyeceğim, daha çok ders çalışacağım.”
Bisiklet hediyelerini almış neşeli çocuklar. Bugünden itibaren uzun yolculuklarında yeni bisikletleri onlara eşlik edecek.
Tanzanya’da bisiklet bekleyen yüzlerce çocuk daha var. Uzun okul yolunu bir bisiklet ile neşeli hale getirmek bizim elimizde. 1150 TL bağış ile bir çocuğun başarısına ortak olabilir, yorgunluğunu azaltabilirsiniz.