M. Mustafa Yıldız

“Afganistan” desem aklınıza nasıl bir fotoğraf gelir?

En iyisi size 5 saniye vereyim. Gözlerinizi kapatın ve Afganistan'ı düşünün. Sonra gözlerinizi açın ve zihninizin sunduğu fotoğrafları gözünüzün önüne getirin.

Ben aynısını yaptığımda gözümün önüne Taliban, uyuşturucu, ABD askerleri ve yıkık dökük bir ülke geldi. Eğer daha önce Afganistan’ı görme şansınız olmadıysa muhtemelen sizin gözünüzün önüne gelen de benzer bir resim olsa gerek.

Peki, acaba bu resim Afganistan gerçeği mi, yoksa birilerinin zihnimizi yönlendirmesi ve gerekli şartları oluşturması neticesinde inanmamızı sağladığı yanılsama mı?

Dağlar ülkesine doğru yola çıktığımızda kafamda buna benzer birçok soru ve çelişki vardı. İstanbul'dan başkent Kabil'e yaklaşık 5 saatlik uçak yolculuğuyla ulaştık. Bizi güler yüzlü Afgan dostlar karşıladı.

Yetimlerle Birlikteyiz

Abdulhas, Semardin, Mursella...

Yüzlerindeki asalet görülmeğe değer…

Onlar Afganistan’ın yetim çocukları...

Bakışları kalbinizi deliyor. Bir süre sonra boğazınıza bir şeyler takılıyor. Elinizden fazla da bir şey gelmediğini düşünerek üzülüyorsunuz. Ama onların moralini bozmamak adına her şeyi içinize atıp onlarla eğlenceli zaman geçirmeye çalışıyorsunuz. İşte bizim ekiptekilerin yaşadığı buydu.

Yetimhanelere Destek

İç savaşın ardından ülkede 1 milyonun üstünde yetim çocuk var ve İHH başta olmak üzere çeşitli yardım dernekleri Afganistan'da yetimhaneler açtı, devlete ait olanlara da lojistik destek verdi. Afganistan Devleti’ne ait olan yetimhanelerin durumu pek iç açıcı değil. Aralarında 10-15 yaş fark bulunan çocuklar aynı yerde yaşamak zorunda ve bu da çeşitli sakıncaları beraberinde getiren bir durum. İHH İnsani Yardım Vakfı bu problemi tespit etmiş olacak ki Kabil’de öğrencilerin ihtiyaçlarını tamamen kendi imkanlarıyla karşılayacağı bir yetimhane kurmuş. Kardeşlik yetimhanesinde şartlar daha iyi.

Yetimhanede 40 öğrencinin gıda, giyecek ve kırtasiye başta olmak üzere tüm ihtiyaçları Türkiye'deki yardımseverler tarafından karşılanıyor. Afganistan'daki yetimhanelere Türkiye'den gelen destek büyük ama yetersiz. Yetim sayısının 1 milyonu geçmesi daha kalıcı çözümler üretilmesi gerekliliği sonucunu doğuruyor.

Yolculuk Başlıyor

Kabil'de Türkiye'den gelen yardımlarla ayakta duran İHH İnsani Yardım Vakfı’na ait yetimhanede geçirdiğimiz bir gecenin ardından sabah erken saatte yola çıktık. Amacımız Hindikuş dağlarını aşarak kuzeye, Takhar kentine ulaşmaktı.

22-23 derece güneşli havayla başlayan yolculuğumuz yükseklere tırmandıkça 4-5 derecede devam etti. Dağlarda kar, dışarda keskin bir soğuk vardı.

Işıksız, havasız, yolu bozuk Salang Tünelini saymazsak kartpostallara sığmayacak güzellikte manzaraların arasından geçerek Kabil'den Takhar'a 380 km’lik yolu tam 12 saatte aldık. Ülkemizde 400 kilometreyi kat edeceğimiz zaman hesap edildiğinde ne kadar zor bir yolculuk olduğu anlaşılabilir.

Takhar, Afganistan'ın kuzeyinde çarşı pazarı hareketli, üniversiteye sahip, güvenlik sorunu nispeten daha az olan bir kent. Afgan insanı misafire ikram konusunda oldukça cömert. Çay servisini kendi elleriyle yaptılar.

Takhar’dan sonra Keşim beldesinden geçerek Tacikistan sınırındaki Bedahşan'a ulaştık. Yol boyunca çarşı pazarda hareket göze çarpıyordu. Yetimlerle piknik yaptığımız yerin güzelliği ve yeşilliği bizleri adeta büyüledi.

Celalabad'ta vali yardımcısı karşıladı bizi. Türkiye’den gelen ekibe Afgan mücahitlerin başlarına taktığı sarıktan hediye ederek. “Siz bizim kardeşimizsiniz.” mesajı verdi. Biz de Afgan kardeşlerimize Türkiye'nin selamını ilettik.

Afgan halkı, daha güvenli, gelecek hayali kurabilecekleri bir ülke hayal ediyor. kendilerine karşılık beklemeden yardım eden nerdeyse tek dostlarıysa Türkiye.