Ben Gaziantep’ten Nurcan hemşire.Evliyim ve iki kızım var. İHH İnsani Yardım Vakfı’nınbaşlatmış olduğu Afrika Katarakt Projesi’nden geçtiğimizaralık veya ocak ayında Gaziantep’te yayınlanmakta olan haftalıkSağlık dergisindeki “Havva hemşire yurda döndü” başlıklıyazıyı okuduğumda haberdar oldum. Yazıyı okuduğumda çoketkilenmiştim ama o dönem konu hakkında araştırma yapamamıştım.Aradan 2-3 ay geçmişti. Çalıştığım servise yeni gelen birarkadaşla nöbetteydik ve bu konu açıldı. O, projeyi biliyordu ve“Abla, istersen sen de gidebilirsin.” diyerek bana ön ayak oldu.Eşimle konuştum, o da isteğimi olumlu karşıladı. Bunun üzerinearkadaşım benim adıma İHH’ya müracaat etti. Kasım ayındagitmek istediğime dair tercih bildirmiştik ama kısmet haziranayına imiş. 1 Haziran 2009 tarihinde Sudan/Hartum’a Ayşe veDilber hemşire arkadaşlarım ve Murat kardeşimle birlikte gittik.
30 gün insana uzun bir süre gibigeliyor ama bu projede çalışırken ne kadar kısa olduğunugördüm. Oraya gece indik. Ertesi gün öğlen Serhat, Murat veMehmet’le birlikte hastaneye gittik. Hastanedeki arkadaşlarlatanıştıktan sonra ameliyatlara girmeye başladık. Ameliyatlaragirdikçe Allah’a şükrediyordum; çünkü ben göz hemşiresiydimve 10 yıl aradan sonra tekrar göz hemşireliği yapıyordum. Nekadar çok ameliyat yaparsak o kadar çok insanı yeniden ışığakavuşturduğumuzu bilmek tüm yorgunluğumuzu alıyordu. Ben deekipteki diğer arkadaşlarım gibi işimi severek yapıyordum. Banabu insanlara yardım etme fırsatı verdiği için de Allah’aşükrediyordum. Bizler Türkiye gibi dört mevsimin bir aradayaşandığı, her türlü imkânın bulunduğu bir ülkedeyaşadığımız için gerçekten Allah’ın şanslı kullarıyız.Hartum’da kaldığımız bir aylık süre içinde hayata bakışımdeğişti. Allah’ın bize vermiş olduğu nimetler ve sağlığımıziçin ne kadar şükretsek azdır.
Oradaki insanlarla aynı dilikonuşmasak da ortak sevgi dilinde anlaştık. Ekiptekiarkadaşlarımın hepsi birbirinden iyi insanlardı. Allah kısmetetti onlarla tanıştık. Hepsiyle çok güzel anlaştık, hiçbirzorlukla karşılaşmadık. Oradaki insanların mutluluğunu görmekher şeye değerdi. Doktorlarımızın ameliyatlara başlarkenbesmeleyle başlaması o kadar güzel bir şeydi ki anlatamam.Buradaki son günümüzde sevinç ve hüznü bir arada yaşadık.Ekipteki bütün arkadaşlarıma tek tek çok teşekkür ediyorum.
Aklım hâlâ orda. Allah inşallahoraya bir daha gitmeyi nasip eder. Türk insanı tarihin herdöneminde olduğu gibi günümüzde de aynı duyarlığısürdürüyor. İnşallah böyle de devam eder. Özellikle hemşirearkadaşlarımın bu kampanyaya duyarlı olmalarını çok isterim.Bazı şeyler anlatmakla olmuyor, yaşamak gerekiyor. Ben de yaşadımve gördüm.
Sahip olduğumuz nimetler için Allah’ane kadar şükretsek az. O bize yaşamımız için gerekli her şeyivermiş. Bolluk içindeyiz, yüz binlerce şükürler olsun!..
