Gözler sevdiklerini görsün diye…
Ve yola çıkma zamanı geldi… sakin bir gökyüzünün altında, hareketli bir trafikte vahdettin bey ile birlikte havaalanı yolundayız. İstanbul’un ışıltılı çehresinden, karmaşıklığından, insan egosunun baskın olduğu hayattan sıyrılıp; gelecek kaygısı gütmeyen, sahip olduklarından memnun, güler yüzlü insanların dünyasında bir tebessüm olabilmek için.
İyiliğe gönül verenlerle…
Vaktini ayırıp, işlerini ve sevdiklerini bırakıp yollara dökülen, yürekleri insanlık için çarpan gönüllü dostlarla tanışıyoruz. Şenay hanım İstanbul’dan, Gülçin hanım Muğla’dan çıkmış yola. Ve sudan’da tanışacağımız can ve faik beyler… hepsi de “bu zor yola kim talip?” Denildiğinde “ben!” Diyecek kadar cesurdu; hepsi de insanlığın ve iyiliğe gönül vermenin ne demek olduğunu yüreklere kazımak için yola çıkmışlardı.
Her zaman düşünmüşümdür fakir coğrafyaları;dertlerine derman bulamayanları,bir tarafta obezite ve lüks hayattan bunalan insanlık ve ne yapacağını bilemeyen insan kasvetlileri acaba soruyorlar mı ki kendilerine bu adaletsizlik ne dendir?
Yaklaşık 3,5 saat süren uçak yolculuğundan sonra başkent Hartum’dayız. Hepimiz aynı soruyu soruyoruz zihinlerimize: acaba nasıl bir tablo ile karşılaşacağız? Havaalanında bizleri katarakt organizasyonu’nun koordinatörü ihsan bey karşılıyor. Gayet samimi ve güler yüzlü. “yaradan, işlerini iyi yapanları sever.” Prensibini kendisinde hissettiriyor. Hep beraber bizim için tahsis edilen eve doğru yola koyuluyor ve heyecanla mesai saatimizin gelmesini bekleyerek dinlenmeye çekiliyoruz.ve rabbim dualarımı kabul etmişti gözleri kapalı ama gönülleri açık olan bu kardeşlerimin yanındaydım.katıksız ve karşılıksız bir niyetle insanlık için insan olmanın bedeli olarak buradaydım.
Ameliyatlara başlıyoruz
Sudan; sıcak ve kumun hâkim olduğu, mesainin geç başlayıp erken bittiği bir yer. Havası gibi insanları da çok sıcak; içten ve yardımseverler. İnsanların gözlerine, yüreklerine umut ve ışık olabilmek için geldiğimiz sudan’da ilk ameliyatlarımıza başlıyoruz; heyecanlıyız. Rengi, dini ve dili ne olursa olsun buraya, bizlerin aracılığıyla, insanlığın şefkat eli; Allah’ın yardım eli uzanmış durumda. Marialar, Ahmetler, Meryemler... Hepsi bu uzanan elleri tutmak istiyor. Ameliyat olmak için en yakın yerleşim biriminden en ücra köye kadar dört bir yandan insan buraya gelmiş. Yiyecek ekmekleri ve ceplerinde paraları olmayan bu insanlar, buraya kendileri için gelmiş olan yürek insanlarının kendilerine derman olmasını bekliyorlar.
Ve gözler bir bir açılıyor…
Her geçen gün yüreklere su serpiliyor; gözler sevdiklerini görüyor… tam 22 gün boyunca sudanlı kardeşlerimizle birlikte vakit geçiriyoruz. 19 günlük çalışma süremiz içerisinde 431 ameliyat gerçekleştiriyoruz. Gözler sevdiklerini görsün diye. Türkiye den babaları adem olan kardeşleri Afrika daki Muhammedleri ,Meryemleri unutmamış ameliyatlarını yapmaya gelmişlerdi.belki de bizim kıymetini bilemediğimiz bu gözler sahibi için göz yaşı dökecek,şükredecek.
Günlerimiz çok hareketli ve zevkli geçmekteydi.zamanımızın nasıl geçtiğini anlamak mümkün değil.bir musibet bin nasihatten iyidir.artık yediğimiz yemeğin,israf ettiğimiz her şeyin,şükrünü veremediğimiz ve sağlıkta kıymetini anlayamadığımız uzuvlarımızın ve bize verilen nimetlerin hesabının ne kadar zor olacağını anlamak daha kolay.
Ayrılık zamanı gelmeden bir gün önce duygularımız en üst seviyede; çünkü buraya geliş nedenimizin maneviyatı, hücrelerimize kadar işlemiş durumda. Belki de bir daha böyle bir proje içerisinde bulunamadan dostlardan ayrı kalabiliriz. Zihnimde bir dolu hatıra birikmiş durumda. En çok da, her ameliyattan sonra hastaların ellerini havaya kaldırıp dua etmelerini, doğuştan katarakt olan ve “annemi görmek istiyorum!” Diyerek bize başvuran 14 yaşındaki Ahmet’in ameliyattan sonraki duygu dolu anlarını, ameliyat için sıra bekleyen yaşlı kadınların sevinçlerini şarkılara yansıtmalarını, birlikte çalıştığımız ekipteki gönül dostlarımı unutmayacağım.
1 nolu Aile Hekimliği - Çorum / Sungurlu
