Yemen’e gittiğimde karşımda ölü bir ülke vardı. Ülkenin büyük kısmı hala kuşatma altında. En büyük sıkıntı ise yetersiz ve sağlıksız beslenme. Bölgelere ilaç ulaşmadığı için hastaneler de yetersiz kalıyor. Hastanelerin - özellikle çocukların - durumu çok kötü. Sağlık merkezlerinin çoğunu çocuklar doldurmuş. 4 aylık olmasına rağmen iki kilo yedi yüz gram Malik, bütün durumu özetler gibiydi.
Hastanelerdeki durum Aden sokaklarında da vardı. Mahalle aralarında yardım dağıtırken bitap düşmüş bir çocukla karşılaştık. Doktorlar bölgede yaygın olan ishale yakalanırsa ölebileceğini söyledi. Yemen’de ishal bile ölümcül hastalık.
Aden’de dağıtımları bitirip uzun ve yorucu bir yolculuk sonunda Taiz’e ulaştık. Husiler burayı iki yıl boyunca yoğun abluka altında tutmuş ve çoğu bölgesi hala abluka altında. Şehre yiyecek, ilaç ve diğer ihtiyaçların girmesi çok zor. İnsanlar dağ yollarından eşeklerle getirdikleriyle hayata tutunmaya çalışıyor. Yüzlerce çocuk açlık ve hastalıktan ölmüş. Kuşatma süresince kırsalda kaç kişinin öldüğü ise bilinmiyor. Şehrin tamamında hala elektrik ve su yok.
Kamplarda dağıtım yaparken birçok şeyle karşılaştık. En çok etkilendiğim olaysa önünden geçerken farkettiğim küçücük bir çadırdı. Çadırda 8 kişinin kaldığını öğrendiğimde şaşkınlığım daha da arttı. Aile 3 yıl önce çatışmalardan kaçıp bir kampa yerleşmiş. Orada da çatışma çıkınca Taiz’e gelmişler. 1 yıldır bu çadırda yaşam mücadelesi veriyorlar.
Yemen’de dağıtımları bitirip eve dönmeye hazırlanırken iç savaş bitse bile düzelmesi yıllar alacak şehri, açlıktan can çekişen çocukları, anne ve babaların çaresizliğini düşünüyordum. İnsan yapımı bu felaketin ne zaman son bulacağı hala bilinmiyor. Ağır silahlar ve tanklarsa her zaman olduğu gibi savunmasız sivilleri öldürmeye devam ediyor.
